روزگار غریب ابوجواد ؛ دفن ۸۰۰ جسد در یک روز + تصاویر
تاریخ انتشار: ۹ اسفند ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۸۴۷۸۱۰
گروه دیپلماتیک - همشهری آنلاین: دفن کردن مرده‌ها پدیده تازه‌ای نیست، اما کمر ابو جواد ۶۴ ساله زیر بار حجم گسترده اجسادی که بر روی زمین مانده‌اند و باید به خاک سپرده شوند خم شده است. پیش از ۷ اکتبر، سعدی حسن سلیمان برکا ملقب به «ابوجواد»روال کاری مشخصی داشت. او که هر از گاهی نیز تدفین مردگان را نیز انجام می‌داد، نماز صبح را می‌خواند، صبحانه را می‌خورد و سپس به سمت شرق دیر الباله در مرکز نوار غزه می‌رفت تا از درختان نخل و زیتون خود مراقبت کند اما این روزها هیچ چیز مانند گذشته نیست.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
ابوجواد یکی از اولین ساکنان اردوگاه پناهندگان دیر البلا در مرکز غزه است، جایی که در یک خانه کوچک با همسر و مادر ۱۰۴ ساله‌اش زندگی می‌کند. ابوجواد با اشاره به اینکه در ۵ ماه گذشته بیش از ۳۰کیلو وزن کم کرده است، می‌گوید: «نمی‌توانم شب بخوابم، یا بعد از خاکسپاری غذا بخورم. تصاویری که می‌بینم وحشت خالص است وو لحظه‌ای از ذهنم خارج نمی‌شوند. من در طول این جنگ ۱۰برابر بیشتر افرادی که در ۲۷سالی که به‌عنوان تدفین‌گر کار کردم به خاک سپرده‌ام. من از ابتدای هفتم اکتبر تاکنون بیش از ۱۷هزار نفر را به خاک سپرده‌م. برخی روزها حداقل ۳۰ نفر و حداکثر ۸۰۰ نفر.»
ابوجواد می‌گوید: «هر روز، قبرستان پر از افرادی است که کنار قبرهای عزیزانشان یا در کنار اجسادشان گریه می‌کنند و منتظر دفن شدن آنها هستند. حالا، زندگی من این است. من از ۶ صبح تا ۶ بعد از ظهر در گورستان کار می‌کنم، گاهی اوقات هم بیشتر. کفن‌ها را آماده می‌کنم، قبرها را می‌کنم، نماز میت می‌خوانم، عزاداری می‌کنم، و دفن می‌کنم.»
ببینید: نسل‌کشی با قحطی لحظه بمباران اردوگاهی در نزدیکی در رفح تلاش نا امیدانه زنی برای نجات جان شوهرش ما همگی مردهایمابوجواد روزی که آتش‌بس کوتاه مدت در ماه نوامبر برقرار شد را به یاد می‌آورد که مجبور شد ۸۰۰ نفر را دفن کند که بیشترشان کودکان بودند. او می‌گوید: «ما آنها را قطعه قطعه جمع‌آوری کردیم، بدن‌های آنها آنقدر سوراخ شده بود که انگار تک تیراندازان اسرائیلی از آنها برای تمرین تیراندازی استفاده کرده بودند. بعضی‌هایشان مثل سیب‌زمینی خرد شده بودند و خیلی‌هایشان روی صورتشان آثار شدید سوختگی دیده می‌شد.
ابوجواد به الجزیره می‌گوید: «ما واقعا نمی‌توانستیم بدن یک نفر را از بدن دیگری تشخیص دهیم ولی تمام تلاشمان را کردیم. یک قبر بزرگ و عمیق کندیم ـ شاید ۱۰مترـ و آنها را با هم دفن کردیم. ما معمولا نام مرحوم را روی کفنش بنویسیم تا عزیزانش برای او دعا کنند. اما آن ۸۰۰ نفر هیچ عزیزی برای دیدنشان نیامده بود.»
سخنان ابوجواد به اینجا که می‌رسد بغض امانش را می‌بُرد. او اما توضیح می‌دهد که چگونه باید عامدانه احساساتش را کنترل کند تا بتواند کارهای روزانه‌اش را انجام دهد و خانواده‌ها را در حالی که عزیزانشان را دفن می‌کند، تسلی دهد.
ابوجواد می‌گوید برای او، کسانی که کشته شدند هنوز زنده‌اند. این مرد فلسطینی می‌گوید: «آنها زنده‌اند و ماییم که مرده‌ایم چون آهسته می‌میریم. اینجا هیچ وسیله‌ای برای زندگی وجود ندارد؛ نه آب، نه غذا، نه برق، نه آرامش، هیچ چیز. آیا این نامش زندگی است؟ »
منبع: خبرگزاری الجزیره
کد خبر 835503 برچسب‌ها خبر ویژه نسل‌کشی رژيم صهيونيستى فلسطین مراحل تدفينمنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: خبر ویژه نسل کشی رژيم صهيونيستى فلسطین مراحل تدفين
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۸۴۷۸۱۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
نامه غریب‌آبادی به کمیسر عالی حقوق بشر برای سرکوب خشونت‌آمیز جنبشهای دانشجویی حامی فلسطین
دبیر ستاد حقوق بشر در نامه‌ای به کمیسر عالی حقوق بشر، از سرکوب خشونت‌آمیز تجمعات مسالمت‌آمیز دانشجویی در آمریکا به شدت انتقاد کرد.
به گزارش خبرگزاری ایمنا و به نقل از میزان، کاظم غریب‌آبادی در نامه‌ای به ولکر تورک، کمیسرعالی حقوق بشر سازمان ملل، نوشت:
«همانطور که مطلع هستید اندیشمندان، نخبگان، اساتید و دانشجویان در سراسر دانشگاه‌های آمریکا که از حمایت‌های کورکورانه زمامداران کاخ سفید از رژیم صهیونیستی به ستوه آمده‌اند، شخصاً به صحنه آمده و با برپایی تجمعات گسترده و به مسالمت‌آمیزترین شکل ممکن به جنایت علیه بشریت، نسل‌کشی و نقض‌های جدی و فاحش حقوق بشر در غزه و حمایت‌های همه‌جانبه دولت‌مردانشان از این جنایت‌ها، اعتراض می‌کنند.
امواج بلند اعتراض‌های دانشجویی که از دانشگاه کلمبیا در شهر نیویورک آغاز شد و به سرعت دیگر دانشگاه‌های این کشور از جمله ییل، نیویورک، هاروارد، تگزاس، کالیفرنیای جنوبی و … را در برگرفته است، به دیگر کشورهای غربی از جمله انگلیس، فرانسه، آلمان، کانادا، استرالیا و… نیز رسیده و اینک شعارهای اعتراضی «نه به نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت در غزه»، «فلسطین آزاد»، «آتش‌بس فوری»، «نه به تسلیح، حمایت و همراهی با رژیم صهیونیستی در کشتار مردم بی‌گناه غزه» از نیویورک تا پاریس، از لندن تا برلین و از ملبورن تا اتاوا طنین‌انداز شده و به گوش می‌رسد.
اساتید و دانشجویان معترض در آمریکا، خواسته‌های مشخص و صریحی را مبنی بر «برقراری آتش‌بس دائمی در غزه»، «قطع کمک نظامی آمریکا به رژیم اسرائیل»، «پایان همکاری تحقیقاتی دانشگاه‌ها با تامین‌کنندگان سلاح به رژیم صهیونیستی و دیگر شرکت‌هایی که از جنگ سود می‌برند»، و «عفو دانشجویان و اعضای هیئت علمی که به دلیل اعتراض به حمایت‌ها از رژیم اسرائیل، تنبیه یا اخراج شده‌اند» مطرح کرده و به مدنی‌ترین شکل ممکن با برپایی تجمعات مسالمت‌آمیز در محیط دانشگاه‌ها، خواستار پاسخ‌گویی و مسئولیت‌پذیری و شنیده شدن خواسته‌هایشان از سوی رؤسای دانشگاه‌ها و مقامات دولت آمریکا شده‌اند.
متأسفانه، دولت آمریکا که از زمان شروع تهاجم کور و همه‌جانبه رژیم صهیونیستی به غزه در کنار این رژیم ایستاده و ضمن حمایت‌های نظامی و اطلاعاتی همه‌جانبه، از ظرفیت‌های سیاسی و مالی و رسانه‌ای خود برای سرپوش نهادن بر جنایت‌های رژیم صهیونیستی در غزه و به بن‌بست کشاندن ابتکارات و تلاش‌های بین‌المللی برای دستیابی به آتش‌بس فوری استفاده کرده است، به جای شنیدن نصایح و ندای اعتراض اساتید و دانشجویان، به شدیدترین وجه ممکن با این اعتراض‌های مسالمت‌آمیز برخورد کرده و با توسل به زور افراطی سعی در سرکوب جنبشهای اعتراضی دانشجویان داشته است؛ پاسخی که توسط دیگر دولت‌های غربی حامی رژیم صهیونیستی از جمله فرانسه و انگلیس و آلمان نیز اتخاذ شده و به‌وضوح، مبین دروغین و متزورانه بودن ادعاهای کشورهای غربی در زمینه آزادی بیان و حقوق بشر است.
بدون شک، سرکوب خشونت‌آمیز جنبشهای دانشجویی در آمریکا و دیگر دولت‌های غربی در امتداد سیاست حمایت علنی آنان از کشتارها و جنایت‌های جنگی رژیم صهیونیستی قرار داشته و موجب تشویق این رژیم به ادامه جنگ‌افروزی، نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت در سرزمین‌های اشغالی خواهد شد.
تلاش برای سرکوب و خفه کردن صدای اساتید و دانشجویان معترض و ارعاب آنان از حمله از طریق بازداشت خودسرانه، اخراج و محرومیت از کار و تحصیل و امنیتی کردن فضای دانشگاه‌ها، در تضاد آشکار با تعهدات این کشورها در تضمین آزادی بیان، آزادی اجتماعات مسالمت‌آمیز، منع بازداشت خودسرانه و تضمین حق بر آموزش و … تحت معاهدات و کنوانسیون‌های بین‌المللی به‌ویژه میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی قرار دارد.
بدیهی است در شرایطی که اعتراض‌های دانشجویی موجی از خوشحالی و امید نسبت به آینده حقوق بشر و روحیه عدالت‌جویی جوانان و دانشجویان در آمریکا و کشورهای غربی را ایجاد کرده و اهرم فشاری برای جلوگیری از کشتار بی‌رحمانه رژیم صهیونیستی در نوار غزه محسوب می‌شود، سکوت و انفعال سازوکارها و نهادهای حقوق بشری ضمن اینکه به ترغیب رژیم‌های ناقض حقوق بشر غربی به‌ویژه آمریکا در سرکوب بیشتر جنبشهای دانشجویی منجر می‌شود، رژیم صهیونیستی را برای ادامه نسل‌کشی، جنایت علیه بشریت، جنایت جنگی و نقض فاحش و جدی حقوق بشر در غزه گستاخ‌تر خواهد کرد.
در این چارچوب، ستاد حقوق بشر جمهوری اسلامی ایران ضمن حمایت کامل از جنبشهای اعتراضی دانشجویی در آمریکا و دیگر کشورهای غربی، از جنابعالی به‌عنوان عالی‌ترین مقام حقوق بشری سازمان ملل انتظار دارد تا به‌صورت حرفه‌ای و غیرگزینشی به وظایف خود عمل کرده و ضمن محکوم کردن و ابراز انزجار از سرکوب اعتراض‌های مسالمت‌آمیز جنبشهای دانشجویی در آمریکا، به‌صورت همدلانه و جدی اهداف این جنبشهای اعتراضی مبنی بر «پیگیری فوری آتش‌بس در غزه و پایان دادن به نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت در غزه» و «پیگیری مسئولیت عاملان و حامیان غربی این جنایت‌ها» را در دستور کار قرار داده و ترتیبات و سازوکارهای بین‌المللی حقوق بشری را در راستای دستیابی به این اهداف هدایت، ترغیب و تشویق کنید؛ افکار عمومی منتظر واکنش مناسب و اقدام‌های فوری شما است.»
کد خبر 748667
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»